این بیمار به لحاظ تاریخی به « خارش هفت ساله» معروف است و یک آلودگی انگلی شدیداً خارش دار است که عامل آن مایت خارش زای « سارکوپت اسکابیه» گونه « هومینس» است که کل حیاتش را درون اپیدرم پوست انسان زندگی می کند.
بیماران مبتلا به گال از خارش مداوم و بی وقفه شکایت دارند و حتی در حین معاینه توسط پزشک نیز نمی تواند خارش خود را کنترل نمایند. خارش با این آلودگی به خصوص در شب ها شدیدتر است.
انتقال این بیماری انگلی ، از طریق تماس مستقیم نزدیک با فرد آلوده اتفاق می افتد که فاکتورهای محیطی مانند جمعیت زیاد در یک محل ، تاخیر در درمان موارد اولیه و فقدان آگاهی ، باعث تسریع گسترس آن می شود. انتقال از طریق وسایل آلوده هم ممکن است که، بیشتر در موارد نوع شدید و یا دلمه ای اتفاق می افتد.
بیماری گال یک مشکل جهانی است و همه سنین و نژادها و گروههای اقتصادی – اجتماعی را درگیر می کند. شیوع بالاتر این بیماری در کشورهای در حال توسعه ، بروزهای بالاتر در جاهای شلوغ و اغلب مرتبط با بلایای طبیعی ، جنگ ها و افول اقتصادی و کمپ پناهندگان اتفاق می افتد. گال نوع دلمه ای (که قبلاً گال نروژی خوانده می شد) در افرادی که نقص سیستم ایمنی دارند (افراد پیرو و یا افراد مبتلا به ایدز و بیماران دریافت کننده پیوند) و همچنین افرادی که عملکرد حسی کاهش یافته یا عدم توانایی خاراندن دارند ، یافت می شود. این افراد علی رغم داشتن تعداد زیادی مایت و احتمال سرایت بالای بیماری به دیگران، کمترین میزان خارش را تجربه می کنند و می تواند منشاء اپیدمی و همه گیری گال باشد.
تظاهرات پوستی
نقب (burrow) ضایعه کلاسیک گال است و همراه با شرح حال خارش در افراد یک خانه و تماس شخصی نزدیک و تیپ و توزیع ضایعات و خارش شدید که شب ها بیشتر شده و با دوش حمام داغ بدتر می شود، پایه های تشخیصی هستند.
با رو که تونلی است که مایت ماده حین تخمگذاری حفر می کنند در پره های بین انگشتان دست، مچ دست ها ، کناره های دست و پاها و آلت تناسلی شایع است.
در شیرخواران پوست سر و کف دست ها و کف پاها با احتمال بیشتری درگیر می شوند.
اگزما و زرد زخم ممکن است به صورت ضایعه ثانویه ایجاد شوند.
اگرچه اغلب تشخیص بالینی و بر اساس علائم کلینیکی و پاسخ درمانی است ولی درموارد مشکوک می توان از طریق زیر به تشخیص رسید:
1 - آزمایش روغن معدنی : پوست تراشیده شده نواحی آلوده، زیر میکروسکوپ نوری برای مایت بالغ ، تخم ها و ذرات مدفوعی به دقت دیده می شود.
2 - بررسی میکروسکوپی چسبهای شفاف که روی نواحی مبتلا استفاده می شود.
3 - درموسکوپی برای مشاهده مستقیم ، نقب و یا تخم ها
4 - نمونه برداری پوست برای دیدن مایت یا تخم ها
درمان:
دو بار درمان موضعی با فاصله یک هفته با درمان های ضد گال باید انجام شود. درمان با کرمهای موضعی هنگام شب استفاده می شود و از ناحیه گردن تا انگشت شست پا مالیده می شود. باید هنگام زدن کرم ضد گال توجه خاصی به فضاهای بین انگشتان و چین ناحیه باسن و ناف و نواحی زیرنافی بشود.
لباسها و حوله هایی که طی هفته گذشته استفاده شده اند، در هر بار درمان باید با آب داغ شسته شده و با گرمای زیاد خشک شوند و یا به مدت 10 روز در یک محفظه نگهداشته شده واستفاده نشوند.
به دلیل اینکه موارد زیادی از بیماران ناقل ولی بدون علامت وجود دارند ، همه افراد یک منزل و خانواده و تمام افرادی که با فرد مبتلا در تماس بوده اند باید تحت درمان قرار گیرند.
حیوانات خانگی نمی تواند مایت را پرورش دهند و نیاز نیست که درمان شوند. علی رغم درمان موفق ممکن است که خارش تا 4 – 2 هفته بعد از درمان ادامه داشته باشد که نشانه واکنش بدن به ماتیت های مرده است که نهایتاً طی دو هفته با پوسته ریزی طبیعی پوست می ریزند و خارش کم می شود. اغلب بیماران ممکن است که طی سه روز بهبود خارش را نشان دهند.
انواع درمانهای موضعی :
1 - کرم پرمترین 2 - کرم لیندان 3 - کرم کرومامیتون 4 - پماد سولفور
تمام این درمانها باید با تجویز و زیر نظر پزشک متخصص پوست و مو همراه باشد. در موارد مقاوم از قرصهای ایورمکتین استفاده می شود که در ایران موجود نیست.
