کلوییدها و اسکارهای هیپرتروفیک

کلوییدها و اسکارهای هیپرتروفیک

کلوییدها و اسکارهای هیپرتروفیک، نوعی پاسخ التیامی تشدیدیافته هستند که درمان آنها برای پزشکان چالش برانگیز است. بیماران در معرض خطر ایجاد کلویید معمولا کمتر از 30 سال سن دارند و پوست آنها تیره است. پوست روی جناغ، شانه ها و بازوها، نرمه گوش و گونه ها، بیش از سایر نواحی مستعد ایجاد کلویید و اسکار هیپرتروفیک هستند.
تروماهای پرخطر از نظر ایجاد این ضایعات عبارتند از: سوختگی ها، سوراخ کردن گوش و هر عاملی که ترمیم زخم را طولانی کند.
در صورتی که از قبل، احتمال بروز کلویید پیش بینی شود، میتوان به کمک استفاده فوری از ورقه های سیلیکون الاستومری، چسب زدن به منظور کاهش کشش پوست یا تزریق کورتیکواسترویید، از بروز آن پیشگیری نمود. با این حال در صورت ایجاد کلویید درمان آن دشوار خواهد بود و
صرف نظر از درمان مورد استفاده، میزان عود بالایی وجود خواهد داشت. شواهد موجود از استفاده از ورقه های سیلیکونی، پانسمان فشاری و تزریق کورتیکواسترویید به عنوان خط اول درمان پشتیبانی می کنند.
کرایوتراپی نیز میتواند سودمند باشد هر چند باید از آن برای ضایعات کوچک بهره گرفت. برداشت کلویید بوسیله جراحی، در صورتی که توام با یک یا چند درمان استاندارد فوق مورد استفاده قرار نگیرد، با خطر بالای عود همراه است. گزینه های جایگزین پس از جراحی برای اسکارهای مقاوم شامل لیزر پالس رنگی(PDL )، پرتوتابی و کرم ایمی کیمود ( imiquimod ) هستند. تزریقات داخل ضایعه وراپامیل، فلوئورواوراسیل، بلئومایسین و اینترفرون آلفا 2b برای درمان کلوییدهای تثبیت شده، مفید به نظر می رسند. با وجود محبوبیت کرمهای گیاهی بدون نسخه، شواهد موجود در این زمینه مختلف هستند و شواهد اندکی، از سودمندی ویتامین E پشتیبانی می کنند.

مقدمه
کلوییدها، اسکارهای فیبروزی برآمده ای هستند که از حاشیه های زخم اولیه فراتر می روند و در عین حالی که پسرفت نمی کنند، پس از برداشت جراحی نیز معمولا عود می نمایند. این عنوان از واژه یونانی cheloides به معنی «چنگال خرچنگ » برگرفته شده است.
اسکارهای هیپرتروفیک ضایعات مشابهی هستند با این تفاوت که به لبه های زخم محدود می شوند و با گذشت زمان پسرفت می کنند (جدول 1) هیپرتروفی اسکار معمولا ظرف یک ماه پس از آسیب ظاهر می شود در حالی که ایجاد کلویید ممکن است به 3 ماه یا حتی سال ها زمان نیاز داشته باشد. هر دو ضایعه ناشی از پاسخ غیرطبیعی بدن به آسیب درم هستند که از رسوب بیش از حد کلاژن ناشی می شوند که طی سه مرحله ذیل صورت می گیرد:
1- التهاب ( 10 - 3 روز اول(
2- پرولیفراسیون ( 14 - 10 روز بعدی)
3- بلوغ یا بازآرایش (remodeling ) 2 هفته تا چند سال. درمان های کلویید و اسکار هیپرتروفیک مشابه هستند. امّا اسکار هیپرتروفیک پیش آگهی بهتری دارد.

عوامل خطرزا و اتیولوژی
عامل خطرزای اصلی ایجاد کلویید، تیرگی رنگ پوست است که احتمالا به علت وجود اختلال در هورمون محرک ملانوسیتی، باعث افزایش 20 - 15 برابری احتمال ایجاد این ضایعات می شود. استعداد خانوادگی با الگوی اتوزومی غالب و انواع ژنتیکی مغلوب نیز شناسایی شده اند. احتمال ایجاد کلویید در سیاه پوستان، آمریکایی های اسپانیایی تبار و آسیایی ها بسیار بیشتر از سفیدپوستان است. با این حال احتمال همراهی اسکارهای هیپرتروفیک با پیگمانتاسیون پوست کمتر است.
کلوییدها در افراد زیر 30 سال شایع ترند و بیشترین خطر آنها در افراد 10-20 ساله و بیمارانی است که سطوح هورمونی افزایش یافته دارند. مثلاً در حین بلوغ یا بارداری. پوست روی جناغ، شانه ها، بازوها، لاله گوش و گونه ها مستعدترین نواحی برای ایجاد کلویید به شمار می روند.

1

انواع خاصی از تروما و ترمیم تاخیری طولانی تر از 3 هفته باعث افزایش بیشتر میزان بروز کلویید می شوند و در این میان سوختگی بیشترین خطر را دارد. آکنه، سوراخ کردن گوش، آبله مرغان، واکسیناسیون به خصوص واکسن BCG ، بیوپسی ها و پارگی های پوست می توانند باعث ایجاد اسکارهای غیرطبیعی شوند. کلوییدهای ناشی از آکنه به ویژه شایع هستند. کلوییدها نه تنها از لحاظ زیبایی غیرقابل قبول هستند بلکه بسیاری از آنها درد و خارش نیز دارند. این ضایعات اغلب ناراحتی روحی شدیدی نیز ایجاد می کنند.

پیشگیری
پیش از هر گونه اقدام جراحی باید از بیمار درباره سابقه مشکلات قبلی وی در رابطه با اسکارها پرس و جو کرد. بحث درباره احتمال بروز کلویید باید در رضایت آگاهانه پیش از عمل گنجانده شود و از سوراخ کردن گوش یا سایر اقدامات غیراورژانس در افراد دارای پوست تیره اجتناب گردد. در صورتی که با وجود توصیه های انجام شده، گوش سوراخ شود، می توان برای کاهش احتمال بروز کلویید از پانسمان های فشاری عرضه شده که به صورت تجاری در دسترس هستند استفاده نمود.
در صورتی که انجام جراحی در بیماران پرخطر اجتناب ناپذیر باشد، باید بلافاصله از ورقه های سیلیکون الاستومری یا تزریق کورتیکواسترویید استفاده کرد. هر عاملی که ترمیم زخم را تسریع و کشش پوست را کاهش دهد به عنوان مثال چسب زدن محل به مدت 12 هفته پس از جراحی ، خطر ایجاد ضایعات را کاهش خواهد داد.
پیامدهای زیبایی این روش ظاهرا مشابه با بستن زخم با چسب درمی 2- اکتیل سیانوآکریلات است. یک مطالعه کوچک نشان داده است که میزان بروز اسکارهای هیپرتروفیک در گروه درمان شده با این چسب درمی 5 مورد در 24 نفر و در گروه درمان شده با بخیه های معمولی 3 مورد در 28 نفر بوده است.

colloeds2

A : شواهد بیمار محور قطعی با کیفیت مطلوب
B: شواهد بیمار محور غیرقطعی یا با کیفیت محدود
C : اجماع، شواهد بیماری محور، طبابت رایج، عقیده صاحب نظران یا مجموعه موارد بالینی.

درمان
درمان کلویید و اسکار هیپرتروفیک چالش برانگیز و مورد اختلاف نظر است (جدول 2). هر دو وضعیت به درمان های یکسانی پاسخ می دهند؛ با این حال درمان اسکارهای هیپرتروفیک ساده تر است. متعدد بودن گزینه های درمانی نشان دهنده ضعف کیفیت تحقیقات در این زمینه است که باعث شده بهترین درمان منفرد اثبات شده یا ترکیبی از آنها وجود نداشته باشد.
گزینه های خط اول شامل استفاده از ورقه های سیلیکونی ، درمان فشاری و تزریق کورتیکواسترویید است. با این حال همه این درمان ها نیازمند پایبندی و پیگیری دقیق هستند. کرایوتراپی روش موثری است که صرفا برای ضایعات کوچک مثلا انواع ناشی از آکنه مفید است. کرایوتراپی میتواند باعث ایجاد هیپوپیگمانتاسیون در بیماران دارای پوس تهای تیره شود. برداشت جراحی کلوییدها اگرچه موقتا رضای تبخش به نظر می رسد تقریبا همیشه (100 - 50 ) رشد مجدد و شدیدتر بافت اسکار را به دنبال دارد.
از این رو به دنبال استفاده از هر یک از روش های جراحی باید از تزریق کورتیکواسترویید، ورقه های سیلیکونی یا ترکیب این رو شها با PDL استفاده کرد. گزینه های درمانی دیگری نیز مطرح شد ه اند اما مطالعات اندکی بر روی آنها صورت پذیرفته است.

colloids3

شکل 1. گونه ها، محل شایعی برای ایجاد کلویید هستند که اغلب ناشی از آکنه است.

تزریق کورتیکواسترویید
تزریق کورتیکواسترویید برای پیشگیری و درمان کلویید و اسکار هیپرتروفیک شاید خط اول درمان برای پزشکان خانواده محسوب شود. کورتیکواستروییدها ضمن سرکوب التهاب و میتوز باعث افزایش انقباض عروقی در بافت اسکار میشوند. سوسپانسیون تریامسینولون استونید با غلظت
( 10-40 mg/mL )بسته به محل تزریق به صورت داخل ضایعه ای تزریق می شود و اگرچه تزریق آن دردناک است، امّا در نهایت باعث مسطح شدن 100 - 50 از کلوییدها می شود و میزان عود آن نیز 50 - 9 است.
میتوان برای کاهش درد لیدوکایین را با کورتیکواسترویید ترکیب کرد؛ به علاوه، استفاده توام از کرایوتراپی درست بلافاصله قبل از تزریق کورتیکواسترویید می تواند با نرم تر کردن اسکار باعث راحت تر شدن انجام این کار شود عقیده صاحب نظران. ترکیب کرایوتراپی و تزریق کورتیکواسترویید در مقایسه با هر یک از این روشها به تنهایی، باعث بهبود پیامدها میشود.
هرچند در این موارد هیپوپیگمانتاسیون بعدی همیشه یک دغدغه مهم به شمار می رود. معمولا از 2 یا 3 تزریق با فواصل ماهانه استفاده می شود؛ با این حال درمان را می توان برای مدت 6 ماه یا بیشتر ادامه داد. کلوییدهای جدید در مقایسه با ضایعات تثبیت شده قدیمی پاسخ بیشتری به درمان میدهند. تزریق کورتیکواسترویید در صورت ترکیب شدن با جراحی موثرتر خواهد بود و هر چه درمان سریعتر آغاز شود احتمال موفقیت بیشتر است. عوارض جانبی شایع شامل آتروفی، تلانژکتازی و هیپوپیگمانتاسیون هستند.

ورقه های سیلیکونی
استفاده از ورقه های سیلیکون الاستومری یک رویکرد غیرتهاجمی برای پیشگیری و درمان کلوییدها و اسکارهای هیپرتروفیک است که مطالعات فراوانی در مورد آن انجام گرفته است. به نظر می رسد تاثیر ورقه های سیلیکونی ناشی از افزایش دما، رطوبت و احتمالا فشار اکسیژن در اسکار پوشیده شده باشد که باعث نرم شدن و مسطح شدن آن می شود. از این روش نباید در زخم های باز استفاده کرد امّا به محض ترمیم پوست می توان آن را به کار برد.
بیش از 60 نوع محصول شامل ورقه، نوار، ژل، اسپری و فوم سیلیکونی به بازار عرضه شده است. بیشتر این محصولات به صورت بدون نسخه در دسترس هستند اما قیمت بالایی دارند. برای موثر بودن، این ورقه ها باید روزانه برای 24 - 12 ساعت و به مدت 2-3 ماه روی زخم به کار روند. ورقه سیلیکونی و زخم باید روزانه و با استفاده از آب و صابون رقیق شستشو شوند.
تا زمانی که ورقه های سیلیکونی فاسد نشده اند می توان از آنها استفاده کرد. اگرچه نتایج بیشتر مطالعات حاکی از آن است که استفاده از ورقه های سیلیکونی باعث کاهش اسکارها در افراد در معرض خطر می شود، امّا یک بررسی جدید عنوان کرده که بیشتر مطالعات انجام شده در این زمینه کیفیت پایینی دارند و در معرض سوگرایی ( bias ) بالایی قرارداشته اند.
استفاده از پانسمانها یا پوشش های فشاری، خصوصاً برای پیشگیری از اسکارهای سوختگی نتایجی مشابه با ورقه های سیلیکونی دارد. با این حال پانسمان فشاری با فشار 24- 30 mmHg) ( باید به مدت 12 - 6 ماه مورد استفاده قرار گیرد که برای بیشتر بیماران دشوار و ناراحت کننده است.

درما ن های ترکیبی پس از جراحی
در صورتی که استفاده از سیلیکون و کورتیکواستروییدها پس از 12 ماه موثر واقع نشود، جراحی به عنوان خط دوم درمان و متعاقب آن استفاده از تزریق کورتیکواستروییدها و احتمالا ورقه های سیلیکونی باید مدنظر قرار گیرد. استفاده از تزریق کورتیکواستروییدها به دنبال جراحی باعث کاهش میزان عود به میزان کمتر از 50 می شود.
برداشت اسکار میتواند به صورت کامل انجام شود یا اینکه مقادیر اندکی از اسکار روی لبه های زخم باقی گذاشته شود زیرا عنوان شده است که روش دوم میتواند باعث کاهش میزان عود شود عقیده صاحب نظران. تزریق فوری کورتیکواسترویید روی لبه های زخم پس از جراحی با تزریق های هفتگی به مدت 5- 2 هفته و پس از تزریق های ماهانه برای مدت 6- 3 ماه ادامه می یابد. نشان داده شده که «درمان سه گانه کلویید» مشتمل بر ترکیب جراحی، تزریق کورتیکواسترویید و استفاده از ورقه های سیلیکونی روش موثرتری است که پس از 13 ماه تنها با 5/ 12 احتمال عود همراه است. با این حال پژوهشگر پیشنهادکننده این روش، این رویکرد را دشوار، وقت گیر و نیازمند انگیزه بالای بیمار توصیف نموده است.

colloids4

شکل 2. ترومای خفیف که اغلب ناش از تراشیدن با تیغ است می تواند باعث ایجاد کلویید
مانند مورد نشان داده شده در تصویر در خط رویش مو شود.

ایمی کیمود
کرم ایمی کیمود( imiquimod 5 ) یک تعدیل کننده پاسخ ایمنی است که باعث تسریع فرایند التیام می شود و از آن برای کمک به پیشگیری از عود کلویید پس از برداشت جراحی استفاده میگردد. کرم به صورت یک شب در میان به مدت 8 هفته پس از جراحی مورد استفاده قرار می گیرد. اگرچه کارآزمایی های انجام گرفته در این زمینه کوچک بوده اند، میزان عود پس از جراحی به طور متوسط پس از 9- 6 ماه پیگیری، تنها 28 بوده است و بهترین نتایج (عود 9/ 2 ) در نواحی بدون کشش پوست مثل لاله گوش به دست آمده اند. عوارض جانبی این دارو شامل تحریک و هیپرپیگمانتاسیون هستند.

لیزر پالس رنگی ( PDL )
درمان کلویید به کمک PDL با پال سهای کوتاه 585 نانومتری موفقیت محدودی به دنبال داشته است و باعث بهبود به میزان 83 - 57 شده است. این لیزر در مقایسه با سایر انواع درمان های لیزری اختصاصیت بیشتری برای عروق دارد و به نظر می رسد در صورتی که بلافاصله و به صورت توام با سایر روش های درمانی به کار رود بیشترین تاثیر را داشته باشد. در یک مطالعه قسمت هایی از اسکارهای کلوییدی مربوط به استرنوتومی میانی که با لیزر درمان شده بودند در مقایسه با قسمت های درمان نشده همان اسکار بهبود معنی داری از لحاظ اریتم، خارش و ضخامت اسکار داشتند و این بهبود به مدت حداقل 6 ماه ادامه یافته بود.
تاثیر اصلی PDL بر روی عروق خون ریز اسکار، کاهش اریتم و خارش و بهبود ساختار بافتی پوست اعمال می شود. با این حال اثربخشی این روش درمانی مورد اختلاف نظر است زیرا مطالعات دیگری حاکی از غیرمعنی دار بودن کاهش ضخامت اسکار بوده اند. معایب این روش شامل هزینه بالا و قابل استفاده بودن آن صرفا به وسیله پزشکان متخصص هستند.

سایر درمان ها
سایر درما نهایی که مطالعات انجام شده در مورد آنها محدود هستند عبارتند از تزریقات داخل ضایع های وراپامیل، فلوئورویوراسیل، بلئومایسین و اینترفرون آلفا – 2b .
اگرچه تمام این داروها نتایجی مشابه یا گاهی اوقات بهتر از تزریق کورتیکواسترویید و ورقه های سیلیکونی دارند، درمان بهینه کلویید همچنان غیرمشخص باقی مانده است. ترکیب این درما نها نسبت به هر یک از آنها به تنهایی نتایج بهتری دارد. در یک مطالعه وراپامیل داخل ضایعه ( 2/5 mg/mL ) در ترکیب با ورقه های سیلیکونی باعث کاهش عود پس از جراحی کلویید به میزان 90 طی 18 ماه شده است . 54 تن از بیماران فاقد کلویید شدند و 36 نفر بهبود نسبی داشتند، در حالی که تنها 18 نفر از بیماران گروه ورقه های سیلیکونی بهبودی داشته اند. در هیچ کدام از آنها کلویید به طور کامل برطرف نشد . به نظر می رسد آنتاگونیست های کلسیم باعث کاهش تولید کلاژن شوند و از این رو این داروها می توانند در آینده به عنوان یک جایگزین بی خطر برای تزریق کورتیکواسترویید مطرح باشند.
تزریق داخل ضایعه ای فلوئورویوراسیل 50 mg/mL ، دو تا سه مرتبه در هفته به شیوه ای بی خطر باعث جمع شدن کلوییدها می شود و در عین حال برخلاف آنچه ممکن است در موارد تزریق مکرر کورتیکواستروییدها روی دهد، موجب آتروفی و تلانژکتازی نمی گردد.
ترکیب فلوئورویوراسیل با تزریق کورتیکواسترویید و PDL نتایج بهتر و سریع تری در مقایسه با تزریق کورتیکواسترویید به تنهایی یا کورتیکواسترویید و فلوئورویوراسیل دارد. در یک مطالعه، پاسخ خوب تا عالی در هفته 12 که به وسیله یک مشاهده گر غیرمطلع از نوع درمان تعیین شد، برای تریامسینولون استونید 15 ، تریامسینولون و فلوئورویوراسیل 40 و برای هر سه مورد 70 بود تمام تفاوت ها معنی دار بودند.
ترکیب کورتیکواسترویید با فلوئورویوراسیل باعث کاهش عوارض جانبی کورتیکواسترویید گردید. عوارض جانبی پوستی نادر فلوئورویوراسیل می توانند شامل هیپرپیگمانتاسیون و زخم شدن ضایعه باشند. در مطالعه فوق عوارض جانبی سیستمیک مانند کم خونی، لکوپنی و ترومبوسیتوپنی مشاهده نشدند.
بلئومایسین یک داروی شیمی درمانی سودمند دیگر است که روش استفاده استاندارد آن مشتمل بر تزریق 1/ 0 میلی لیتر 1/5 IU/mL به صورت خالکوبی ) tattoo ( طی 6- 2 جلسه با حداکثر دوز 6 میلی لیتر است. نتایج یک مطالعه حاکی از پسرفت کلی به میزان 84 بوده است. تزریقات متعدد داخل ضایعه ای احتمالا روش بی خطری است زیرا در این صورت احتمالا کمتر از 5 دوز تزریقی وارد جریان خون می شود. در مقایسه با درمان توام با تزریق تریامسینولون و کرایوتراپی، خالکوبی بلئومایسین نتایج معنی دار بهتری برای کلوییدهای بزرگتر از 100 mm2 داشته است 03 / P=0. تجویز سیستمیک بلئومایسین می تواند باعث فیبروز ریوی با دوزهای بیشتر از 400 U و واکنشهای پوستی مختلف با دوزهای 200-300 U شامل ریزش موها، هیپرپیگمانتاسیون، فیبروز و وازواسپاسم شود که بروز هر یک از اینها قطع درمان را ضروری می سازد.
تزریق داخل ضایعه ای اینترفرون آلفا 2b با دوز 5/ 1 میلیون IU دو بار در روز برای 4 روز باعث کاهش سایز کلویید به میزان 50 ظرف 9 روز می شود و نسبت به تزریق داخل ضایعه ای کورتیکواسترویید برتری دارد. به علاوه اینترفرون آلفا – 2b برای پیشگیری از عود کلویید پس از برداشت جراحی آن موثرتر از کورتیکواسترویید است. درد حین تزریق و هزینه بالا حدود 100 دلار به ازای هر مرتبه تزریق مشکلات اصلی این روش درمانی هستند. تاثیر این دارو بر کاهش اسکار با استفاده از شکل داخل لیپوزومی اینترفرون آلفا 2b که به صورت کرم تهیه شده در حالحاضر در دست مطالعه است.
پرتوتابی به تنهایی یا به صورت شایع تر پس از برداشت جراحی کلویید گزینه ای است که اختلاف نظرهای زیادی بر سر آن وجود دارد. این روش می تواند خطر مهار رشد موضعی در کودکان و احتمال سرطان های بعدی را به دنبال داشته باشد. دوزهای معمول، بین 2000 - 1500 راد طی 6- 5 جلسه پس از جراحی هستند. میزان موفقیت پرتوتابی به تنهایی 56 دامنه: 94 - 10 است؛ امّا در صورت تجویز پرتوتابی بلافاصله پس از جراحی این میزان تا 76 دامنه: 100 - 25 افزایش می یابد. مطالعه دیگری نشان داده است که موفقیت 67 درصدی پرتوتابی، در صورت شروع آن ظرف 48 ساعت پس از جراحی تا 75 افزایش می یابد. بیشتر پزشکان از پرتوتابی به عنوان آخرین گزینه برای کلوییدهای مقاومی که به هیچ یک از دیگر درمان ها پاسخ نداده اند، استفاده می کنند.

colloids5

colloids6

درمان های بدون نسخه
بسیاری از بیماران از ویتامین E آلفا توکوفرول موضعی به علت خواص آنتی اکسیدانی آن استفاده میکنند تا مانع از ایجاد اسکار شود. با این حال شواهد سودمند اندکی در این زمینه وجود دارد و برخی بیماران به دنبال مصرف این دارو دچار درماتیت تماسی می شوند که خود باعث تاخیر در ترمیم زخم می شود. استفاده زودهنگام از ویتامین E می تواند باعث کاهش قدرت کشش اسکار شود و از این رو نباید در این مرحله از آن استفاده نمود.
یکی دیگر از محصولات بدون نسخه، ژل های موضعی عصاره پیاز Mederma هستند که کارآزمایی های بالینی محدود انجام گرفته درباره آنها بهبود بالینی ضخامت اسکار، اریتم یا خارش را نشان نداده است. ژل Contractubex حاوی عصاره پیاز به همراه هپارین است و به نظر می رسد باعث تسریع در بلوغ زخم شود.
اگرچه یک کارآزمایی درباره مقایسه این محصول با کورتیکواستروییدها حاکی از برتری آن بوده است، مطالعه دیگری نشان داده که این ژل در بهبود ضخامت اسکار و خارش آن غیرموثر است. پمادهای سوختگی مرطوب کننده، حاوی گیاهان دارویی مختلف و بتا سیتوسترول هستند که باعث مرطوب شدن زخم می شود و احتمالا برای ترمیم زخم سودمند است.
یکی دیگر از این محصولات به نام کرم Alpha Centella حاوی عصاره های گیاهی سنتلا آسیاتیکا Centella asiatica و بولبین فروتسنس Bulbine frutescens است که در صورتی که ظرف 8- 6 هفته اول مصرف شود موجب افزایش قدرت زخم می شود.
تمام این محصولات تجاری بر استفاده پیشگیرانه تاکید دارند زیرا بعید به نظر می رسد که بتوانند بر کلوییدهای تثبیت شده تاثیری داشته باشند.

منبع:
Juckett G, Hartman-Adams H. Management of keloids and hypertrophic scars
American Family Physicia..

خواندن 7289 دفعه
Image

دکتر محمد ایمانی

متخصص پوست ، مو و زیبایی


پزشک: دکتر ایمانی
پرسشگر: Elmertet
تاریخ: دوشنبه, 05 مهر 1395 09:39
وضعیت: پاسخ داده شده

پرسش:
با سلام و خسته نباشید... جناب دکتر از سن 18سالگی در گیر بیماری ویتیلیگو هستم و بالای 60درصد بدنم رو درگیر کرده ولی رنگ لکه ها خیلی سفید نیست که تابلو باشه ...اولین سوالم اینه که این لکه ها مگه رنگ های سفیده کم رنگ پر رنگ داره؟ چون الان رنگشون مثل رنگ پوسته خیلی سفیده فرد عادیه... و دومین سوالم...آیا حقیقت داره در بیمارستان رازی آمپول هایی وجود داره و تزریق میکنن و پوست سفید میشه؟ هزینه اش چقدره؟ممنون لطفا پاسخ بدید

آقاي ساسان سلام

اگر بيماري در حال پيشرفت باشد،نقاط جديد بدن كه تازه دارند رنگدانه از دست مي دهند ولي هنوز روند پيشرفت ادامه دارد،خيلي سفيد نيستند،در خصوص سوال دوم،چنين آمپول و درماني وجود ندارد،بهترين درمان براي شما نور درماني هست .

 

دوست عزیز و گرامی من

زمان بهترین و ارزشمندترین هدیه ای است كه می توان به كسی ارزانی داشت.هنگامی كه برای كسی وقت می گذاریم، قسمتی از زندگی خود را به او میدهیم كه باز پس گرفته نمی شود . باعث خوشحالی و افتخار من است كه برای عزیزی مثل شما وقت می گذارم و امیدوارم كه با راهنماییهای اساتید این رشته واظهار نظر شما عزیزان این سایت آموزشی پر بارتر گردد.

اطلاعات تماس